Założyciel

 

Ks. Domenico Labellarte urodził się w Valenzano, prowincji Bari 17 maja 1921 r. W wieku dziewięciu lat silnie poczuł powołanie do kapłaństwa i życia misyjnego. W 1936 r. wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium w Bari. Od 1941 r. kontynuował formację seminaryjną w Collegio Capranica, studiując jednocześnie na Uniwersytecie Gregoriańskim. Z powodu słabego zdrowia rektor Collegio Capranica poradził mu powrót do domu, dając jednocześnie do zrozumienia, że widzi trudności w realizacji jego powołania do kapłaństwa. 31 stycznia 1943 r. obładowany książkami i mocno zawiedziony opuścił Rzym.
W takim stanie ducha wracając pociągiem do domu dotarł do stacji Benevento. Tam przypomniał sobie o pewnym zakonniku nazywanym Ojcem Pio, o którym słyszał od swej kuzynki. Podjął decyzję, że pojedzie do Foggi a stamtąd do San Giovanni Rotondo. 2 lutego 1943 r. wyspowiadał się u Ojca Pio i z płaczem zapytał go: „Czy będę kapłanem?” On zapewnił go: „Tak, będziesz kapłanem i misjonarzem”. Dwa miesiące później w pełnym zdrowiu powrócił na studia.
Od tego momentu przewodnictwo, zachęta i rady świętego kapucyna towarzyszyły mu przez następnych dwadzieścia sześć lat życia.


MAJ 1943
W połowie maja 1943 r. Domenico Labellarte w kaplicy Collegio Capranica w Rzymie przed obrazem św. Agnieszki otrzymał potrójne natchnienie:
1. pogłębienie życia kapłańskiego w duchownych i w ludzie Bożym;
2. formacja osób, które będą pomagały kapłanom w ich życiu i posłudze, zwłaszcza duszpasterskiej;
3. wspieranie szczerego i aktywnego braterstwa pomiędzy wszystkimi kapłanami, zakonnymi i diecezjalnymi.
To natchnienie w przyszłości stanie się podstawą Dzieła „... w służbie Bożego Miłosierdzia”. Ojciec Pio 22 sierpnia 1943 r. potwierdzi, że natchnienie pochodzi od Boga, mówiąc: „To nie ty, ale Bóg tego chce!” Ojciec Pio pobudzi młodego Domenico, aby zaczął realizować to natchnienie, począwszy od kolegów w seminarium, razem z którymi mógłby się modlić i pomagać ubogim w Rzymie. W ten sposób zaczęło istnieć pierwsze stowarzyszenie: Łańcuch Wielkiego Miłosierdzia.


SIERPIEŃ 1946
11 sierpnia 1946 r. został wyświęcony na kapłana w Valenzano.
Rok później Ojciec Pio odwiódł młodego kapłana od zamiaru kontynuowania studiów w Rzymie zapraszając go, aby zatrzymał się w San Giovanni Rotondo, gdyż zamierzał osobiście go formować. Przy tej okazji powiedział mu: „Zostaw wszystko i weź tylko Biblię”. Od tej pory posłuszeństwo temu nakazowi będzie prowadzić księdza Domenico w medytacji Słowa Bożego, czego owoce przekazywał innym w bardzo przystępny i prosty sposób tak, że nazwano go „mówiącą Biblią”.
Innym razem Ojciec Pio przekazał mu książkę pt. „Męka Jezusa Chrystusa” mówiąc: „Weź ją i rozważaj codziennie”. Później ksiądz Domenico powierzy ją w szczególny sposób Apostołkom i Apostołom Jezusa Ukrzyżowanego z tą samą zachętą.


WRZESIEŃ 1968
Po trzech latach praktyki duszpasterskiej w San Giovanni Rotondo ks. Domenico wrócił do swej rodzinnej miejscowości. Otrzymał urząd proboszcza parafii św. Rocha w Valenzano. Swoje zadania duszpasterskie wykonywał z wielką gorliwością i duchem ofiarnym.
Tutaj rzuci fundament pod Dzieło dzięki konsekracji kilku dziewcząt, które w przyszłości staną się Służebnicami Bożego Miłosierdzia, żeńskiego instytutu świeckiego, a do których dołączy męski instytut świecki, Słudzy Bożego Miłosierdzia. Te dwa Instytuty wraz z innymi aktywnościami będą tworzyć Dzieło „... w służbie Bożego Miłosierdzia”.
23 września 1968 r. przy trumnie Ojca Pio, Założyciel poczuł bardzo silne natchnienie, by uzupełnić Dzieło żyjące tajemnicą Wcielenia o tajemnicę Odkupienia: Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, tajemnicę, którą ks. Domenico widział realizowaną w życiu Ojca Pio. W ten sposób powstały dwa instytuty zakonne: Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego i Apostołowie Jezusa Ukrzyżowanego, których szczególnym zadaniem jest umiłowanie i prowadzenie innych do miłowania modlitwy i ofiary, biorąc szczególny przykład z Ojca Pio.
W następnych latach zrodziły się dwa stowarzyszenia dla świeckich:
– Ruch Apostolat Bożego Miłosierdzia
– Rodziny Zjednoczone w Życiu i Działaniu.


PODRÓŻE MISYJNE
Już od 1963 r. ks. Domenico, zachęcany przez Ojca Pio, rozpoczął organizowanie dni skupienia 13 dnia każdego miesiąca, a także rekolekcji otwartych dla wszystkich w każdym czwartym tygodniu miesiąca w San Giovanni Rotondo. Posłuszny radzie Ojca Pio: „Karm innych tym, czym sam się karmisz”, Założyciel codziennie celebrował liturgię godzin wraz z wiernymi, dając im do ręki Biblię, by lepiej śledzili codzienne lektury godziny czytań.
To jego gorące pragnienie współpracy z Jezusem dla zbawienia dusz przełożyło się na częste podróże misyjne po Włoszech, Francji, Niemczech, Polsce, Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Wenezueli, którym Ojciec Założyciel zawsze dawał pierwszeństwo pomimo licznych zadań duszpasterskich. W swojej parafii w Valenzano kilkakrotnie organizował misje, wysyłając misjonarzy do wszystkich rodzin swojej parafii.
Aby dotrzeć do jak największej liczby dusz, ks. Domenico już od początku lat pięćdziesiątych używał wszelkich możliwych środków: magnetofonów, megafonów do głoszenia Słowa Bożego na placach i ulicach, a później wydawał dwa biuletyny oraz wykupując częstotliwość radiową założył Radio w Służbie Bożego Miłosierdzia, które do dziś transmituje swoje audycje.