Historia

23 WRZEŚNIA 1968

Ojciec Założyciel przyswajał duchowość Ojca Pio od dnia, w którym go poznał w 1943 r., aż do dnia jego śmierci w 1968 r. Ojciec Pio zmarł nad ranem 23 września 1968 r. Między godziną 8:00 a 8:30 Pan sprawił, że nasz Ojciec został całkiem sam przy ciele Ojca Pio i cały pochłonięty jakąś Obecnością. Ta chwila pozwoliła, by Ojciec poczuł silne natchnienie: „Kontynuuj to, co widziałeś i nauczyłeś się ode mnie… dokończ Dzieło uzupełniając go o tajemnicę Odkupienia: Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pana Jezusa, które widziałeś w moim życiu!” – Pomyślał: „Co widziałem u Ojca Pio? Że był ukrzyżowany”.

Było to wezwanie do szukania osób, które byłyby przedłużeniem duchowości zaczerpniętej od Ojca Pio, osób, które umiłowałyby modlitwę i cierpienie oraz zachęcały do tego innych. Tak zrodził się pomysł, by założyć dwa instytuty zakonne: Apostołek Jezusa Ukrzyżowanego i Apostołów Jezusa Ukrzyżowanego, które stałyby się uzupełnieniem Dzieła „… w służbie Bożego Miłosierdzia”, w którego skład wchodziły do tej pory jedynie dwa instytuty świeckie: Służebnice Bożego Miłosierdzia i Słudzy Bożego Miłosierdzia.

Podczas gdy ta myśl dojrzewała na modlitwie, ks. Domenico odczuwał potrzebę, by ją zweryfikować i skonfrontować z kimś czy rzeczywiście jest ona zgodna z wolą Bożą. W styczniu 1970 r. miał możliwość spotkania się i porozmawiania z Matką Speranzą od Jezusa (Collevalenza w Perugii).

W odpowiedzi na pytanie czy pójść w kierunku założenia nowych instytutów zakonnych, Matka Speranza uścisnęła mu mocno ręce i powiedziała z dużą siłą w głosie i bardzo stanowczo: „Tak, to jest to!”, a po chwili ciszy dodała: „Lecz niech się Ojciec przygotuje na Kalwarię!” Ks. Domenico pomyślał wtedy: „Wygląda na to, że chodzi tu o coś, co się podoba Bogu, a przeszkadza diabłu, dlatego będę musiał stawić czoło problemom”.



12 WRZEŚNIA 1971

Tymczasem Pan przygotowywał osoby, z których chciał utworzyć to nowe dzieło. 12 września 1971 r. podczas mszy św. w ramach obchodów jubileuszu 25-lecia święceń kapłańskich Ojca Założyciela dwie młode dziewczyny (z których jedną jest nasza Matka Generalna, s. Maria Saveria Palmisano) otrzymały habit zakonny poświęcony przez arcybiskupa Bari, J. E. Enrico Nicodemo.

Wkrótce wyjechały do Rzymu, by podjąć swe pierwsze zadanie na rzecz przyszłych kapłanów w seminarium Collegio Capranica, które było „kołyską” Dzieła, a od tej chwili stało się nią również dla Apostołek.



25 MARCA 1973 – 20 LISTOPADA 1988

25 marca 1973 r. instytuty Apostołek i Apostołów Jezusa Ukrzyżowanego otrzymały kościelne zatwierdzenie od biskupa pomocniczego Bari, J. E. Michele Mincuzzi, ponieważ J. E. Nicodemo był wówczas ciężko chory.

Tymczasem Pan powoływał kolejne osoby. W ten sposób powstały wspólnoty w Valenzano i San Giovanni Rotondo. W 1979 r. Apostołki zostały przyjęte w diecezji Palestrina, w miejscowości Colle San Pietro-Zagarolo (obecnie gmina San Cesareo), gdzie poświęciły się apostolstwu w parafii „Madonna della Fiducia” współpracując z proboszczem w duszpasterstwie, nauczaniu i prowadzeniu przedszkola „Casa Nazarena” (założonego przez kardynała Pietro Parente) oraz nauczaniu religii w szkołach średnich. To właśnie biskup Palestriny, J. E. Pietro Garlato, 20 listopada 1988 r. w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata zatwierdził Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego jako instytut zakonny na prawach diecezjalnych.



LATA 1991 - 1997

Instytut zaczął się rozwijać także poza granicami Włoch, a wspólnoty powiększały się wraz z przybywaniem nowych członków różnych narodowości.

W 1991 r. Patriarcha Łaciński Jerozolimy, J. E. Michel Sabbah, poświęcił dom zakonny Apostołek Jezusa Ukrzyżowanego w Betlejem mieszczący się niedaleko Groty Narodzenia. Tak zaczęła się nasza misja na ziemi Jezusa.

W 1994 r. Matka Maria Saveria, zaproszona przez J.E. Ramirez, po raz pierwszy udała się na Filipiny, a już rok później trzy siostry rozpoczęły misję w dzielnicy Manili, Binondo, posługując ubogim na stołówce parafialnej im. Św. Wawrzyńca Ruiz. Sześć miesięcy później przeniosły się na południe kraju do Tugbok-Davao City na wyspie Mindanao, gdzie otrzymały niewielki kawałek ziemi. Po roku powstał tam dom zakonny, kaplica i dom dla dzieci biednych i opuszczonych. 12 października 1997 r. Arcybiskup Davao, J. E. Capalla, dokonał poświęcenia całego kompleksu. W niedługim czasie oprócz sióstr zamieszkały w nim pierwsze dzieci.

Tego samego roku również w Polsce, w Częstochowie, została poświęcona kaplica sióstr przez abpa Stanisława Nowaka, a siostry mieszkały w tym domu już od listopada 1996 r.



OD 2000 DO DZIŚ

W 2000 r. Instytut otworzył nową wspólnotę w diecezji Molfetta-Giovinazzo-Ruvo-Terlizzi we Włoszech, 8 lutego 2005 r. dom w Colle Fiaschetta koło Rzymu, w 2013 r. w Arezzo w Toskanii, a w 2017 r. w Carpi, w północnych Włoszech.